het begin, hoe ga je schrijven?

In ons vak, zei mijn man vandaag, is het essentieel dat je blogt. Je moet tegenwoordig onderdeel zijn van het internet. Zodat mensen je kunnen vinden, je meningen kunnen vinden. Weten of ze met je willen werken en waarom. 'In jouw vak misschien', antwoordde ik defensief en geergerd. Want dat zijn twee emoties die mij zeer makkelijk afgaan. "Maar als scenarioschrijver in Nederland is dat echt niet nodig." Tegelijk bedacht ik, dat ik niet eens precies weet wat hij nou doet. Iets met internet en educatie en jongeren. Zo ver komt dat, sneller dan je denkt eigenlijk. Je leeft en je overleeft en dan ken je je echtgenoot niet meer.
Maar dat zou niet zijn waar dit blog over gaat gaan. Zo een heb ik namelijk al. Een gezellig blog voor vrienden en familie, wat gaat over de dagelijkse gezinszaken en verbouwing en griep enzo.
Nee, er moest een visite kaartjes blog komen. Een blog waardoor mensen met je willen werken. Of niet dus. Want dat was natuurlijk de echte reden dat ik zo heftig reageerde. Wat nou als ik een blog zou beginnen over, laten we zeggen schrijven.
Dan zou het dus kunnen zijn, dat mensen dat allemaal heel erg vreselijk zouden vinden...


Ja.


Dus.


Schijven.

Waar nog bij komt, bedacht ik, ik ben niet een heel theoretisch schrijver,. Eigenlijk helemaal niet. (kijk en nu haken er dus hoeveel mensen af? jij daar? of erger nog, niemand las het om te beginnen... vanaf nu ga ik vergeten dat dit gelezen kan worden want dan schrijf ik dus niet meer..) Maar een onderwerp waar ik iets over te melden zou kunnen hebben is schrijven in Nederland... ...en in Hollywood en het verschil. Want daar, in een donkere kamer vol kakkerlakken, ergens halverwege 1994, in een zijstraat van Sunset boulevard, begon het allemaal...

We waren net getrouwd. Ik vond vanwege de Liefde, want dat Hij de Liefde van Mijn Leven was, dat wist ik de eerste keer dat we samen wakker werden. In die tijd wilde ik namelijk altijd zo snel mogelijk weg, óf degene waar ik naast lag wilde dat ik zo snel mogelijk vertrok. Dat we na die eerste half dronken vrij partij nog een dag met elkaar wilden práten, dat was voor mij onmiddelijk een teken van echte liefde geweest.
Maar de rest van de wereld was het er over eens dat we trouwden voor een visum. Mijn kersverse echtgenoot was het helemaal met ze eens. Blijkbaar had hij wel vaker een goed gesprek gevoerd na een door drank overgoten nacht. En de elf maanden die we daarna samen doorgebracht hadden waren wel genoeg om naar de andere kant van de wereld te gaan, maar niet om over Liefde met Hoofdletters te spreken. Want de andere kant van de wereld, daar wilden we allebei zo snel mogelijk heen.

Los Angeles. De plek waar we Beroemd zouden worden en nóg grootser en meeslepender zouden gaan leven dan in Amsterdam. Heel moeilijk kon dat niet worden want drank en pillen hadden ons wel het gevoel gegeven dat alles groots en meeslepend was, maar niet de energie om daar dan ook echt iets mee te doen. Op een bepaalde manier was dat hele Hollywood ook gewoon een detox kliniek. Als je niemand kent die pillen verkoopt kan je ze ook niet nemen.
Niet dat we er de tijd voor gehad zouden hebben, want we kwamen met een missie. Hij zou naar de AFI gaan, een hele deftige school in de heuvels. Waar je les krijgt van hele gave mensen. Oscar winnaars en editors van Steven Spielberg en James Cameron.
En terwijl hij daar les van de Groten der Aarde zou krijgen zou ik een beetje op zoek gaan naar werk als special FX artist en ondertussen wennen aan de stad.

Omdat ik (nog?) geen greencard had en al helemaal niet genoeg lef om ergens naar binnen te stappen, bleef er verdomd veel tijd over om aan die stad te wennen. En omdat ik toch niks beters te doen had, begon ik maar te schrijven....